نام فیلم: هیتمن : مامور 47 (Hitman: Agent 47)
کارگردان : Aleksander Bach
نویسنده : Skip Woods ، Michael Finch
بازیگران :
Rupert Friend...Agent 47
Hannah Ware... Katia
Zachary Quinto ...John Smith
Rolf Kanies ... Dr. Delriego
و...
رده سنی : R ( مناسب برای افراد بالای 17 سال)
ژانر : اکشن
زمان : 96 دقیقه
منتقد : میثم کریمی
سری بازیهای کامپیوتری « هیتمن » یکی از محبوب ترین عنوان بازیبازان در سراسر جهان می باشد که همواره کیفیتی در خور توجه را در اختیار طرفدارانش قرار می دهد تا بهترین تجربه و لذت را از انجام این بازی کامپیوتری سبک مخفی کاری بدست بیاورند.
محبوبیت این عنوان چنان زیاد است که منجر شد هالیوود در سال 2007 عنوانی سینمایی از این بازی کامیپوتری با نام « هیتمن » روانه سینما کند که نتیجه اش هیچ شباهتی به بازی کامپیوتری اش نداشت. « هیتمن » سینمایی اقتباسی ضعیف و عجولانه از این بازی بود که نه موفق شد رضایت طرفداران بازی را فراهم کند و نه رضایت سینمایی ها را. حال پس از گذشت 8 سال از ساخت نسخه ضعیف سینمایی از « هیتمن » ، اقتباس دیگری از این بازی صورت گرفته که ارتباطی به نسخه قبلی این فیلم ندارد و آمده تا همه ناکامی های گذشته را جبران کند.
داستان فیلم از جایی آغاز می شود که مامور 47 ( اینبار با بازی روپرت فریند ) از طریق مهندسی ژنتیک با خصوصیتی که از وی یک ماشین قتل درست و حسابی می سازد خلق می شود. مامور 47 فقط یک مامور عادی نیست، او بی نهایت باهوش، بی رحم و زیرک است و امکان ندارد هدف تعیین شده را نابود نکند. مامور 47 در یکی از ماموریت هایش باید به سراغ شرکتی برود که برنامه دارد یک ارتش از قاتلین پیشرفته را پرورش دهد و دنیا را با خاک یکسان کند. در این راه مامور 47 به دختری به نام کتی ( هانا ویر ) می رسد که دنبال پدر دانشمندش می گردد و...
« هیتمن : مامور 47 » که عنوان شده بود به سینما خواهد آمد تا خاطرات نسخه بد سال 2007 را به دست فراموشی بسپارد، علنا تبدیل به تجربه به مراتب مضحک تری از نسخه سال 2007 بر روی پرده نقره ای سینما شده که از همه لحاظ دارای ضعف است و اصلا مشخص نیست که چه کسی چه ویژگی در فیلم دیده که آن را به اکران سینما رسانده است.
داستان فیلم مغلطه ای است از اکشن های رده ب ویدئویی که معمولا این روزها با بازی استون کولد یا استیون سیگال ساخته و روانه بازار می شوند. مامور 47 قاتلی خونسرد و بی رحم است و مخاطب باید حسابی او را جدی بگیرد و نسبت به پرستیژش احترام بگذارد. اما مامور 47 که آلکساندر باخ تجربه تماشای آن را بار دیگر پس از 8 سال برای مخاطب سینما زنده کرده، کاملا گیج و بی هویت است و در اغلب موارد نمی داند که چه می خواهد و چه باید بکند!
مامور 47 در نسخه سال 2015 شبیه به انسانی است که آلزایمر گرفته و دائم در حال کشیده شدن به سمت دیگر است و ترکیب شدنش با کتی، وضعیت او را به مراتب بغرنج تر نیز می کند. در فیلم مشخص نیست که بالاخره مامور 47 یک قاتل هست یا یک ماجراجو، یک فرد بی احساس یا یک همراه مهربان و... وی برخلاف آنچه که طرفدارانش در بازی کامپیوتری تجربه کرده اند، در نسخه سینمایی نشانی از چهره همیشگی اش ندارد بطوریکه شاید از اواسط داستان به بعد بتوان حتی به تصمیمات و حرکات و مخصوصا دیالوگ های عجیب و غریبش خندید!
فارغ از خود شخصیت مامور 47 که تکلیفش با خودش مشخص نیست، دیگر شخصیت های داستان هم با پرداخت های فاجعه باری که دارند، وضعیت فیلم « هیتمن : مامور 47 » را تکمیل کرده اند. شخصیت هایی که به یکباره در اواسط فیلم از منفی به مثبت تبدیل می شوند و تغییر کاربری می دهند و مخاطب نگون بخت هم تماشاگر این حجم از اتفاقات غیرمنطقی بر پرده سینماست. حفره های فیلمنامه نویسی متعددی که فیلم پیش روی مخاطب قرار می دهد غیرقابل بخشش هست و چنان بی منطق است که مخاطبش را متعجب می سازد.
پرداخت صحنه های اکشن فیلم نیز با ایرادات فراوانی انجام شده که از جمله عجیب ترین آنها استفاده از CGI های کاملا زائد در هنگام تصادفات ماشین هاست که علنا برچسب ویدئویی را بر پیکره اثر می زند که ظاهرا به اشتباه وارد سینما شده است. سکانس های اکشن « هیتمن : مامور 47 » از برلین گرفته تا سنگاپور، تنها به تغییر لوکشین و گرفتن نماهای مختلف از ساختمان های مشهور و بلند این شهرها اقدام کرده و نکته جالب تر اینکه در تمام این لحظات سازندگان علاقه وافری برای به تصویر کشیدن بِرند آئودی داشته اند و تقریبا از هر فریمی که می توانستند از ماشین داشته باشند، تصویر لوگوی این بِرند را به داستان گنجانده اند تا فیلم در لحظاتی شبیه به یک کلیپ تبلیغاتی هم بشود!
روپرت فریند که برای بازی در این فیلم موهایش را از ته تراشیده، در نقش مامور 47 بازی بدی ارائه داده که بخش اعظمی از این بازی به جهت بازی گرفتن بد آلکساندر باخ از وی می باشد. فریند پیش از این در سریال « سرزمین مادری » ثابت کرده که بازیگر قابل احترامی است اما اینجا در نقش مامور 47 هیچ نکته ستایش برانگیزی در مورد او وجود ندارد. هانا ویر که در سینما باید او را تازه کار خواند، در نقش کتی گیج و درمانده است و نه خودش می داند چه می خواهد و نه مخاطب می فهمد او چه می گوید! شاید بهترین بازیگر فیلم را بتوان زاخاری کوئینتو دانست که حداقل می تواند قابل تحمل باشد!
« هیتمن : مامور 47 » تجربه ای به مراتب آزاردهنده تر از نسخه قبلی این فیلم در سال 2007 است. طرفداران سری بازیهای « هیتمن » متاسفانه اینبار نیز از تماشای قهرمان محبوبشان بر پرده نقره ای سینما مایوس خواهند شد؛ حتی مایوس تر از تجربه ای که در سال 2007 بدست آورند. سپردن سکان هدایت یک فیلم به کارگردانی که تابحال هیچ حضوری در سینما و تلویزیون نداشته، همیشه منجر به کشف خلاقیت های تازه نمی شود؛ گاهی نتیجه فاجعه بار می شود که « هیتمن : مامور 47 » یکی از این فجایع است!
