سگ سرابی دارای 4 تیپ می باشد که عبارتند از سگهای بی مو ، سگهای پرمو ، سگهای دومو و سرابی سیاه که قابل بحث و گفتگو است. سگای سرابی دارای پوستی آویزان و کلفت هستند که دندان حیوانات و وحاش مهاجم به سختی در آن فرو می ورد و به سختی زخم بر می دارد. سگای سرابی دارای تنوع رنگی زیادی بوده و به رنگ های نخودی ،قهوه ای سوخته، سیاه ،قرمز ،کرم های کم رنگ و پر رنگ، ابلق، طوسی و خاکستری دیده می شود.

یکی دیگر از شاخصه های سگان سرابی وجود ماسک سیاه بر روی صورت است که از ابتدای پوزه شروع شده و تا پیشانی امتداد می یابد. پوزه های کرم و سرخ نیز در بعضی از رنگ ها قابل قبول است. چشم های این نژاد گرد ، براق و به رنگ های قهوه ای ، سرخ ،مشکی است و از شجاعت او حکایت می کند. جمجمه این سگ ها مکعبی شکل و دارای پوزه ای پهن ،کوتاه و گرد است. دندان ها به صورت منظم بر روی هم قرار گرفته و توسط آرواره نیرومند این نژاد نیروی زیادی را هنگام گازگرفتن ایجاد می کند ، که خرد کننده و برنده است.

در سگ های بالغ لب های پایین ریخته و حالتی لوچه ای و آویزان دارد. پنجه های این سگ ها باید پهن ،بزرگ ، گرد و بهم پیوسته باشد. در زیر این پنجه ها بالشتک های قرار دارد که حیوان را در برابر برف و سرما ، گرما و زمین های سنگ لاخی یاری می کند.در سگهای پرمو پاهای انها دارای موی زیادی است و راه رفتن روی برف و یخ را برای انها اسان میسازد و در سگهای کم مو انها دارای پنجه های بزرگ و محکمی هستند که اینکار را برایشان راحت خواهد کرد. سگ سرابی با گامهای بزرگ و رها و شل مانند گربه سانان می خرامد.

بسیار سگهای مقاومی هستند و به گرما گرسنگی سرما و کمبود ورزش مقاومند و به سرعت خود را به شرایط وقف می دهند. دارای حس بویایی قوی بوده و همچنین نسبت به حوادث و اتفاقات، حس ششم خوبی دارند.

از دیگر نشانه های این نژاد وجود رگه ای سیاه بر روی دم و کمر در سگ های با رنگ روشن و در سگانی که رنگ تیره دارند رگه های زرد و کرم قابل قبول است. از نظر قدمت نمی توان زمان معینی را تعیین نمود ولی بی شک با توجه به صعب العبور بودن خواستگاه این سگ ،نژادی قدیمی و بومی ایران بود و از کشور های مجاور وارد کشور نشده است.

از نظر خصوصیات اخلاقی می توان به فرمان برداری از صاحب ،هوشیاری و گوش به زنگی ،و قدرت بالا در مقابله ی با حیوانات مهاجم را ذکر کرد در زمانهای گذشته از این سگ به خاطر مبارزه خوبش با خرسها و حیوانات وحشی و نترس بودن برای نگهبانی از گله ها و خانه های خود استفاده میکردند. این سگ با ظاهر وحشتناک و خشمناک دارای خلق و خویی ارام و بدون کینه ای میباشد و بی جهت پارس نمیکند. از هیچ کاری مانند همراهی صاحبش لذت نمی برد.

بر خلاف ویژگی سگان بزرگ جثه که کمی سلطه جو هستند در مقابل صاحب خود مطیع هستند، این نژاد با واژه ترس بیگانه است و این حس را در خود کشته است و تا پای جان از حریم خود و صاحبش پاسداریمی کند حتی اگر بهایش از دست دادن جان باشد. صدای پارس این نژاد بلند و هولناک بوده ولی خوشبختانه سگ های کم پارسی هستند.

از نظر ارتفاع نمی شود حداکثری برای این نژاد معیین کرد اما سگهای نر بالغ باید قدی بیش از 80 سانتی متر و سگان ماده بیش از 70 سانتی متر قد داشته باشند.از نظر وزنی نیز سگان قابل قبول دارای وزنی بیش از 75 در نر ها و در سگان ماده کمی کمتر می باشند و هر چه وزن و قد بیش تر باشد قابل قبول تر است وزن این سگها در نرها بین 70 کیلوگرم تا100 کیلوگرم در برخی موارد تا 120 کیلو گرم نیز مشاهده شده و ارتفاع انها حداقل 78 سانتیمتر تا 96 و حتی بالاتر میباشد. قابل به ذکر است که بزرگ ترین سگ های ایران از این نژاد بوده اند که شناخته شده هستند.

از نظر بیماری سگی مقاوم بوده و فقط در سگ های پیر بدلیل وزن زیاد آنها مشکل بیماری مفصل و رماتیسم و در سگ های ماده به دلیل بزرگ بودن توله ها به ندرت ، سخت زائی دیده شده است.

از نظر تغذیه نیز بر خلاف جثه بزرگش به حداقل ها راضی است و سگی پرخور به حساب نمی آید. دادن تمرین و ورزش های هفتگی در سلامتی و شادابی آنها نقش به سزای دارد و باعث شادابی و قبراقی آنها خواهد شد.

شرایط نگهداری: این سگها برای نگهداری در آپارتمان نیز مناسبند به شرطی که در طول روز فعالیت بدنی داشته باشند. اصولا در خانه آرام ، مهربان و مطیع بوده و داشتن یک حیاط کوچک برای بازی آنها کافیست. از همدمی با صاحب خود اوج لذت را میبرد و بهتر است برای پیاده روی روزانه این سگ با وفا را به دنبال خود ببرید.

این سگها تا 2سالگی رشد کرده و نباید فعالیتهای خیلی سنگین مانند جنگ و جفتگیری برای انها برنامه ریزی کنید. طول عمر انها اگر نجنگانید بین 12 تا 15 سال و اگر انهارا بجنگانید بین 7 تا 10 سال میباشد. برای اراستن این سگها هر گونه اراستن برای انها مناسب میباشد. برس کشیدن و شانه زدن منظم و استحمام در مواقع ضروری پیشنهاد میشود. این سگها دارای قدمت خیلی زیادی در ایران هستند و به نام ماستیف ایرانی نیز شناخته میشوند. و میشه سر منشا اصلی نژادهای کانگال و قفقازی را این سگ را دانست. جز سگهای گله و کاری دسته بندی میشوند.