هر رشته ورزشی سختی های خود را داشته و مهارت های ویژه ای را مطالبه می کند. زمانی که ورزشکاران در رقابت های رسمی به ورزش می پردازند به اندازه ای حرفه ای عمل می کنند که کمتر کسی گمان می کند در مشقت کامل بوده و یا چه راه دشواری را پشت سر گذاشته اند تا به این جا برسند.

در هر ورزش سختی هایی بیش از آن که به چشم ما می آید وجود دارد. بعضی مواقع ورزشکار باید از سرعت و چالاکی، قدرت بدنی و زور بازو، تمرکز فکر و... بهره بگیرد. هر ورزشکاری باید به خوبی از توانایی های بدنی خود به ویژه چگونگی پاسخ قلب به فشارهای اعمال شده آگاه باشد تا جان خود را با خطر مرگ مواجه نکند. مدت زمانی که برای انجام یک رقابت ورزشی درنظر می گیرند هم از اهمیت بالایی برخوردار است. به عنوان مثال بازی فوتبال 90 دقیقه و مسابقه کشتی فقط 6 دقیقه است.

فهرست دشوارترین ورزش های جهان

ژیمناستیک
 

 

ورزشی است که تلفیقی از قدرت فیزیکی، انعطاف، چالاکی، قدرت، تمرکز ذهن، هماهنگی، تعادل و کنترل جزء به جزء اندام های بدن را نیازمند است. فدراسیون جهانی ژیمناستیک از اواخر قرن 18 و اوایل قرن 19 میلادی توسط کشور آلمان پایه گذاری شد. چندین حرکت انعطافی از یونان باستان به رشته های مختلف ژیمناستیک اضافه شده است.

تمرینات خاص و اولیه ژیمناستیک در یونان قدیم به وجود آمد و این تمرینات بخشی از آموزش های نظامی و حرکات بدنی افراد آن زمان به حساب می آمد. این حرکات و تمرینات بدنی به عنوان برنامه مکمل در کنار برنامه های آموزشی کودکان قرار گرفته بود. این تمرینات باعث یجاد اتحاد و یکپارچی بین فکر و بدن می شد. تاریخچه ژیمناستیک را می توان در یونان قدیم بازیابی کرد. اولین مسابقه بزرگ در المپیک آتن یونان در سال 1896 برگزار شد که آلمان به عنوان قهرمان معرفی شد و تقریبا همه مدال ها را از آن خود کرد. 5 کشور در این مسابقات شرکت کردند. مسابقات مردان شامل بارفیکس، پارالل، خرک، دار حلقه و پرش از خرک بود.

اولین مسابقه بین المللی بعد از مسابقات المپیک در سال 1953 در بلژیک برگزار شد که در آن ژیمناستیک کارانی از نقاط مختلفی از قبیل بلژیک، فرانسه، لوکزامبورگ و هلند شرکت داشتند. این مسابقات در حال حاضر به عنوان اولین مسابقات جهانی شناخته می شود. اولین مسابقه تیمی مردان در سال 1956 در سن لویس برگزار شد.

شنا
 

 

شواهد باستان شناسی نشان می دهد که قدمت شنا و شناکردن به 2500 سال قبل از میلاد در تمدن مصر و بعد از آن در تمدن های آشور و یونان و روم باستان باز می گردد. آنچه از گذشته آموزش شنا می دانیم براساس یافته هایی است که که از «حروف تصویری» هیروگلیف مصر به دست آورده ایم. یونانی های باستان و رومی ها شنا را جزو برنامه های مهم آموزش نظامی خود قرار داده بودند و مانند الفبا، یکی از مواد درسی در آموزش مردان بوده است.

 شنا در شرق به قرن اول قبل از میلاد باز می گردد. ژاپن جایی است که شواهد و مدارکی از مسابقات شنا در آن وجود دارد. در قرن هفدهم به دستور رسمی حکومتی، شنا در آن وجود دارد. در قرن هفدهم به دستور رسمی حکومتی، شنا به صورت اجباری در مدارس تدریس می شد. مسابقات سازمان یافته شنا در قرن 19 میلادی قبل از ورود ژاپن به دنیای غرب شکل گرفت.

از قرار معلوم مردم ساحل نشین اقیانوس آرام، به کودکان هنگامی که راه می افتادند یا حتی پیش تر شنا می آموختند. نشانه هایی از مسابقات گاه و بی گاه میان مردم یونان باستان وجود دارد. همچنین یکی از بوکسورهای معروف یونان شنا را به عنوان تمرین در برنامه ورزشی خود گنجانده بود.

رومی ها اولین استخرهای شنا را بنا کردند و گفته می شود که در سده یکم پیش از میلاد سزار اگوست رومی، نخستین استخر آب گرم را ساخت. فدارسیون بین المللی شنا در سال 1908 بنیان گذاشته شد. در تمامی رشته های شنا شامل شنای قورباغه، شنای پروانه، کرال پشت، کرال سینه، شنای سگی، شنای سوزنی، شنای زیرآبی و شنای پهلو سرعت ملاک انتخاب ورزشکار قهرمان است. شنا از سال 1896 وارد بازی های المپیک شد.

اسکی
 

 

شما ممکن است فکر کنید اسکی ورزش جدید است ولی باید بدانید که این روش یکی از قدیمی ترین طرق مسافرت بود که بشر شناخت. اولین چوب های اسکی تا آن جا که به خاطر می آید، چوب های خمیده ای بودند که از استخوان حیوانات درست می شد و آن را با تسمه چرمی به پا نگاه می داشتند.

ورزش اسکی از کشور نروژ آمده است. در گذشته دور هم از همین روش برای حمل و نقل و امور نظامی استفاده می شد. شکل امروزی اسکی از دهه 1930 متداول شد و دارای شاخه های متعددی مانند اسکی مارپیچ کوچک، اسکی مارپیچ بزرگ، اسکی سرعت، سوپر جی، سوپر ترکیبی، اسکی شمالی، پرش از تخته، اسکی تلمارک، اسکی صحرانوردی، اسنوبورد و اسکی جورینگ است.

موتورسواری
 

 

نخستین مسابقات کراس در انگلیس و با موتورهای تریالز برگزار شد. فدراسیون جهانی موتورسواری در سال 1952 تاسیس شد اما سال ها قبل یعنی در سال 1924 اولین دوره از رقابت های مدرن و امروزی موتور کراس در انگلیس برگزار شده بود. برگزاری مسابقات موتورسواری در تمامی شرایط آب و هوایی بر خطرات آن افزوده است. موتورسواری جزو ورزش های دشوار و سخت به شمار می آید، چرا که علاوه بر خطرات احتمالی، ورزشکار باید آن قدر توانایی داشته باشد تا بتواند از زمین خوردن ها به دلیل عدم آمادگی جلوگیری کند.

اسکیت نمایشی
 

 

از آن به عنوان پاتیناژ نمایشی هم یاد می شود. اسکیت نمایشی در بازی های المپیک تابستانی سال های 1908 و 1920 هم حضور داشت. اما از المپیک زمستانی 1924 تاکنون حضور ثابتی در این رقابت ها داشته است. در اسکیت نمایشی افراد به طور انفرادی، دو نفره و یا گروهی به اجرای چرخش، پرش و دیگر حرکات چالش برانگیز بر روی یخ می پردازند. اتحادیه جهانی اسکیت ISU مسئول برگزاری مسابقات این روش است. در این ورزش ورزشکار علاوه بر کسب مهارت باید از آمادگی مطلوب بدنی برای انجام حرکات هم بهره ببرد.

واترپولو
 

 

شاید عجیب به نظر برسد اما واترپولو یکی از 10 ورزش دشوار در جهان است. واترپولو یک ورزش گروهی است که با استفاده از توپ در آب برگزار می شود. این ورزش در دهه 1870 در انگلیس اختراع شد و نخستین قواعد آن در اسکاتلند و انگلیس ایجاد شد. اولین بازی بین المللی بین تیم های ملی این دو کشور در سال 1890 در لندن برگزار شد و با پیروزی اسکاتلند به پایان رسید. ترجمه تحت اللفظی واترپولو به معنای «چوگان آبی» است.

این رشته نخستین ورزش گروهی بود که در سال 1900 وارد المپیک شد و با قهرمانی انگلیس همراه بود. حاکمیت انگلیسی ها بر این رشته بعدها از میان رفت و کشورهایی چون مجارستان، ایتالیا، هلند و کشورهای اروپای شرقی به قدرت های اول این رشته بدل شدند. اداره این ورزش در سطح بین المللی بر عهده فدراسیون بین المللی شنا با نام اختصاری «فینا» است.

 طول استخر واترپولو در مسابقات بین المللی 30 و عرض آن 20 متر است. دروازه ها 3 متر عرض دارند و 90 سانتی متر از سطح آب ارتفاع دارند. وزن توپ هم 400 تا 450 گرم است. برای انجام ورزش واترپولو ورزشکار باید در بعضی کارها مهارت داشته باشد. اولین فاکتور لازم برای شروع این ورزش، مهارت در شنا است.

در این ورزش، بازیکنان باید بتوانند طول 30 متری استخر را بارها و بارها شنا کنند. نوع شنا کردن بازیکنان واترپولول با شنای کلاسیک متفاوت است. در این روش بازیکنان از یک استیل آزاد استفاده می کنند. به طوری که هنگام شناکردن همیشه سر آن ها از آب بیرون خواهدبود تا بتوانند بر بازی مسلط باشند. مهارت دومی که بازیکنان باید به دست آورند، شیوه کنترل توپ با یک دست است. همچنین این ورزشکاران باید بتوانند توپ را با هر دو دست خود کنترل کنند.

 مهارت دیگری که ورزشکاران این رشته باید داشته باشند، نوعی پادوچرخه است که در آن حرکات پا به صورت دایره وار انجام می شود. در این حرکت که ورزشکاران از آن برای نگه داشتن خود روی سطح آب استفاده می کنند، انرژی بسیار کمی مصرف می شود. ورزشکاران ورزش واترپولو باید از تمرکز و سرعت عمل بالایی برخوردار باشند تا بتوانند بر تیم حریف غلبه کنند.

گاوبازی
 

 

هنوز هم بسیاری از مردم جهان معتقدند گاوبازی را نباید در فهرست ورزش ها قرار داد زیرا آن را یک تفریح بی رحمانه توسط انسان علیه حیوان می دانند. گاوبازی در کشورهای اسپانیولی مانند مکزیک و غرب آمریکا ریشه دارد و امروزه ورزش محبوب کابوی ها در آمریکای شمالی، آمریکای جنوبی، آمریکای لاتین و استرالیاست. بزرگ ترین و مهم ترین رقابت گاوبازی هرساله در نوادا با نام جام جهانی رودیو برگزار می شود.

گاوبازی تورئو نوع دیگری از این ورزش است که در اسپانیا، فرانسه و البته کشورهای اسپانیایی زبان قاره آمریکا متداول است. در این نوع تفریح خشن گاوباز با گاوبازها به گاو حمله کرده و در نهایت آن را می کشند. این تفریح نوعی حیوان آزاری است و جزو ورزش های خونین محسوب می شود. هرساله تعداد زیادی از گاوبازها با صدمات شدید جسمانی مواجه می شوند.

سوارکاری
 

 

ریشه و مبدا این ورزش به 4500 سال قبل از میلاد مسیح باز می گردد. سوارکاری امروزه نه تنها به عنوان یک رقابت سالم و مفید، بلکه به عنوان سرگرمی و تفریح هم مورد توجه قرار دارد. چگونگی تعلیم و تربیت اسب و ایجاد هماهنگی لازم میان سوارکار و حیوان از اهمیت زیادی برخوردار است زیرا کوچک ترین خطا در برقراری ارتباط میان آن دو می تواند به کشته شدن یکی یا هردو منجر شود. کنترل حرکات اسب و برقراری ارتباط با آن مهم ترین وظیفه سوارکار است.

سوارکاری دارای مسابقات گونانی مانند کورس، چوگان، درساژ، پرش از مانع و... است. اشتباه در سوارکاری می تواند به پایان عمر سوارکار یا اسب منجر شود. اگر اسب از ناحیه پا دچار شکستگی شود به ناچار او را می کشند؛ چرا که استخوان های این حیوان دوست داشتنی همانند شیشه است. جز این اگر ریتم مناسبی بین اسب و سوارکار برقرارنشود می تواند به آسیب های جبران ناپذیری ختم شود که یکی از آن ها بیرون زدن دیسک کمر اسب است.

کشتی آزاد
 

 

کشیتی یکی از قدیمی ترین ورزش های دنیاست و احتمالا در دوران ماقبل تاریخ با تغییر شکل در جنگ های تن به تن و جایگزین کردن مرگ با صدمات شدید با یک پیروزی نمادین ایجاد شده است. شواهد بسیاری از حضور کشتی در تمامی تمدن های آغازین بشری وجود دارد. اولین بار در یونان باستان به یک ورزش واقعی تبدیل شد. در المپیک باستان قهرمان کشتی پس از قهرمان پرتاب دیسک مهم ترین پهلوان یونان شمرده می شد. کشتی آزاد یکی از روش های کشتی گرفتن است که در سراسر دنیا تمرین می شود و به همراه کشتی فرنگی، یک از دو سبک کشتی است که در بازی های المپیک برگراز می شود.

منشا اصلی کشتی آزاد در کشتی کَچ است که در سده 19 میلادی در انگلیس و ایالات متحده آمریکا توسعه یافت و یکی از سرگرمی های جذاب و مردمی در جشن ها به شمار می رفت. قوانین کشتی آزاد هنوز هم تقریبا مشابه کشتی کچ است با کمی محدودیت برای انجام بعضی حرکات خطرناک. در کشتی آزاد همچون کشتی کچ و کشتی فرنگی، هدف اصلی چسباندن شانه حریف بر تشک است که به پیروزی فوری (ضربه فنی) منجر می شود و برخلاف کشتی فرنگی کشتی گیران اجازه گرفتن پای حریف و استفاده از پای خود را دارند. مسابقات کشتی آزاد از سال 1904 وارد المپیک شدند.

مسابقات دو در فضای باز
 

 

دوومیدانی یک ورزش طبیعی است زیرا با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد. می توان گفت دوومیدانی از زمان پیدایش بشر وجود داشته و اولین اسلحه انسان در برخورد با محیط و خطرهای آن به حساب می آمد. بشر اولیه برای دفاع از خود محتاج به فرار کردن بود تا این که در محلی خود رامخفی کرده و به زندگی ادامه دهد. اشخاصی که ضعیف بوده و قدرت دویدن نداشتند بدون شک طعمه حیوانات می شدند. بدین جهت پدرها بچه های خود را تشویق به دویدن کرده و به آن ها طرز فرار از مقابل حیوانات را می آموختند؛ چرا که دویدن، حدفاصل بین زندگی و مرگ برای آن ها بود.

انسان های اولیه ضمن دویدن و فرار، برای عبور از موانع طبیعی از جهیدن و پریدن استفاده می کردند و اگر لازم می شد که بین آن ها و حیوانات مبارزه ای صورت گیرد از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک می گرفتند. این کار معمولا زمانی انجام می گرفت که انسان از فرار کردن خسته و کوفته می شود. در تنگنای مرگ و زندگی، انسان مجبور بود از قدرت بازو و پنجه و عضلات خود حداکثر استفاده راداشته باشد. به این ترتیب انسان اولیه پی برد که اگر تندتر بدود، بیشتر بپرد و محکم تر پرتاب کند، بهتر خواهدتوانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند.

از بین ملت های دنیای باستان فقط یونان بود که باعشق و علاقه، مردان غیور و باشهامت خود را به بهترین شکل تشویق می کرد. در یونان باستان برای مردانی که بهتر دویده و شیئی را بیشتر پرتاب کرده و از مرتفع ترین محل می پریدند، احترام و افتخار زیادی قائل بودند. اما نکته مجهول برای همه دانشمندان علم ورزش این است که به چه علت قهرمانان پرتاب دیسک در مرتبه اول قرار می گرفتند و ورزشکاران دیگر در درجه دوم اهمیت قرار داشتند. در اینجا منظور، دوومیدانی در فضاهای آزاد است. مسابقات دو در طبیعت و معمولا در مسیری بین 4 تا 12 کیلومتر برگزار می شود.

شرکت کنندگان مجبور به گذشتن از سنگ و کلوخ، دریاچه، عرض رودخانه، بالارفتن از تپه و... هستند. رقابت های دو در فضای باز هم به شکل انفرادی و هم تیمی برگزار می شوند. جالب آن که رده سنی برای شرکت کنندگان تعیین نمی شود و پیر و جوان، زن و مرد همگی به دویدن در مسیر مشخص شده می پردازند. اولین بار درس ال 1837 مسابقه دوی استقامتی در انگلیس برگزار شد. رقابت یادشده در فصل پاییز و زمستان برنامه ریزی شده و معمولا سردی هوا در کنار بارش باران و یا برف بر دشواری و خطرات آن می افزاید.