این روزها که همه فکر می کنند غرق در خوشی ام، در کوچه پس کوچه های دلم، نگرانی قدم می زند و سنگ چرا را با پایش چند قدم دور تر می فرستد ..اما جوابی نمی یابد، چه شد که مورد لطف خدا قرار گرفتم؟ من که بنده لایقی نیستم دلیل این لطف چیه ؟...نگرانم کودکی شوم که خوشی را مانند آبنباتی از دستان پر مهر خدا چنگ زند و با قهقه و بدون تشکر از او فاصله گیرد؟
موضوعات داغ
