پسته معمولى مشهور به پسته ایرانى و بومى نواحى شمال و شمال شرقى ایران است و در اطراف سرخس یافت مى شود. واژه پسته پارسى مى باشد و از طریق زبان پارسى وارد زبان اروپایى شده است.

از پیستا كاو تا پسته!

نام درخت پسته در زبان هاى یونانى و لاتین، زبان هاى اروپایى، عربى، تركى و دیگر زبان ها از نام ایرانى این درخت گرفته شده است. در پارسى قدیم نام این درخت پیستا كاو در فارسى میانه پیستاك بوده و بعدها به پسته تغییر كرده است. واژه پسته پارسى مى باشد و از طریق زبان پارسى وارد زبان اروپایى شده است.

پسته دانه اى گرم و مقاوم

پسته معمولى مشهور به پسته ایرانى و بومى نواحى شمال و شمال شرقى ایران است و در اطراف سرخس یافت مى شود. درخت پسته بیشتر در نواحى گرم و نیمه گرم زیست مى كند ولى گیاه پسته در برابر سرما و گرما مقاومت بالایى از خود نشان مى دهد، هم چنین درخت پسته به دلیل عمیق بودن ریشه، مقاومت خوبى در برابر كم آبى دارد.

اندام هاى پسته را بشناسیم

پسته درختى دو پایه است یعنى براى تولید میوه به وجود هر دو پایه نر و ماده نیاز مى باشد و تشخیص درخت نر و ماده پسته به جز از روى گل آنها میسر نیست.

درخت پسته داراى برگ های شانه اى است و هر برگ یك جوانه جانبى را در بر مى گیرد، جوانه هاى جانبى به گل آذین تبدیل مى شوند و یك محور اصلى را تشكیل مى دهند كه در سال بعد خوشه ى پسته را تولید مى كنند.

درخت پسته برگ ریز است، به این معنى كه در پاییز خزان نموده و زمستان را در خواب مى گذراند.