عجب صبری خدا دارد! اگر من جای او بودم که اول ظلم را می دیدم از مخلوق بی وجدان ٬جهان را باهمه زیبایی و زشتی به روی یکدگر ویرانه می کردم.
همه جا صحبت از ترسی است که آدمها از خواندن داستان های داستایوسکی دارند. یکی می گوید سال ها است به سمتش نرفتم چون هر بار از او قصه ای می خوانم انگار در باره من نوشته است. یکی می نویسد نباید از او زیاد خواند چون داستان هایش غم انگیز است.
استاد علامه محمد تقی جعفری قدس سره به سال 1304 خورشیدی در شهر تبریز متولد شد و پس از تحصیلات عالیه علوم اسلامی در شهر تبریز، تهران، قم و نجف اشرف در محضر آیات عظام، میرزا فتاح شهیدی، شیخ محمدرضا تنكابنی، شیخ كاظم شیرازی، سید عبدالهادی شیرازی، سید ابوالقاسم خویی و سید محسن حكیم كسب فیض نمود.
نام وی محمد و نام پدرش زکریا و کنیه‌اش ابوبکر است. مورخان شرقی در کتاب‌هایشان او را محمد بن زکریای رازی خوانده‌اند، اما اروپائیان و مورخان غربی از او به نام‌های رازس Rhazes و رازی Al-Razi در کتاب‌های خود یاد کرده‌اند.
هدف اصلی این پژوهش ترکیب اندیشهٔ مارکس و ویتگنشتاین و ربط دادن این دو اندیشه به برخی از مسائل اساسی در فلسفهٔ علوم اجتماعی است.
می گوینـد فـردا بهتـر خـواهد شـد ... مگـر امـروز فـردای دیــروز نیسـت؟ «ویکتور هوگو»
در این دوره و زمانه ی مشوش میل به حکیمانه زندگی کردن شاید احمقانه به نظر برسد. اما هر کسی که به دنبال خوب زندگی کردن باشد از رجوع به حکیمان بی نیاز نیست.
